امروزه آلودگی صوتی بهويژه در کلان شهرها، به مسأله های جدی تبدیل شده است. از این رو جاذبهایی مناسب که نوفه را در پهنای وسیعی از بسامدها جذب کنند و نيز کمترين فضا را در سازه بهخود اختصاص دهند، مورد توجه است.از اين رو بکارگيری علم آکوستيک معماری در احداث بناهای مختلف به کاهش آلودگی های صوتی کمک قابل توجهی می نمايد.
آکوستيک معماری به بهينه سازی شنيداری فضای داخلی ساختمان مربوط است به گونه های که با جداسازی آکوستيکی از فضاهای مجاور، انتخاب درست ابعاد و هندسه اتاق برای جلوگيری از ايجاد مدها، تشديدها و امواج ايستاده در اتاق و در نتيجه کنترل طنين و واخنش، هدف تعيين شده توسط کاربر را تامين کند.
ابزار اوليه برای جداسازی آکوستيکی بالا بين فضاها، جرم ديوارهای جداکننده و هوای مرده است. به اين معنی که هوا نتواند آزادانه از طريق چارچوبهای درب، منافذ کانال هوا و منافذ ديوار در مکان نصب تجهيزات الکتريکی، بين فضاها حرکت کند.
جفت نبودن سطوح جداکننده به هم و آببندی کردن اتصالات به بقيه اجزای ساختمان نيز عوامل مهمی در بالا بردن ميزان جداسازی کامل فضا هستند.
مواد مناسب جاذب صوت نيز عامل مهم ديگری در آکوستيک معماری است. خوشبختانه با پيشرفت فناوری، امکان ساخت مواد جاذب صوت مناسب نيز فراهم شده است.
از سوی ديگر، طراحی آکوستيکی بصورت صحيح بسيار حائز اهميت می باشد. چراکه عدم انتخاب صحيح مواد، ضخامت و حتی چيدمان آنها میتواند تنها به اعمال هزينه منجر شود بدون اينکه خواص آکوستيکی مورد نظر را تامين کند.